Koło Naukowe Nanotechnologów

Dominika Gnatek III rok ZMiN

Zaawansowane Materiały i Nanotechnologia to najmłodszy i najszybciej  rozwijający się kierunek ścisły, w którym każdy znajdzie coś dla siebie.

Łączy w sobie fascynujące problemy fizyki i chemii, pozwala nie tylko  poznać rzeczywistość świata w skali nano oraz różne metody badań  materiałów, ale także zaangażować się w aktualnie prowadzone pomiary  nowoczesnych, niezbadanych dotąd związków chemicznych. Nasza praca nie  polega na rozważaniach teoretycznych, lecz na wyciąganiu wniosków na  podstawie przeprowadzonych doświadczeń i porównywania ich z  wyprowadzeniami teoretycznymi lub modelowaniem molekularnym.

Wszystko to brzmi pięknie, ale jak jest w rzeczywistości? Aby móc  rozważać zagadnienia związane z pracą w nanoskali należy poznać prawa  panujące w świecie kwantowym. Dlatego nie należy być rozczarowanym kiedy  program nauki wymaga poznania podstawowych dziedzin fizyki i chemii  przed zajęciem się mechaniką i chemią kwantową czy modelowaniem  molekularnym. Mimo to, moim zdaniem, warto u nas studiować. Bawimy się  aparaturą o jakiej przeciętnym studentom się nawet nie śniło. Studia  uczą nas przede wszystkim myśleć nieschematycznie, co jest ważne w  branży jaką tworzą nasi młodzi absolwenci. Ogromna wiedza jaką można  zdobyć i jej praktyczne zastosowanie jest dodatkowym atutem, który  pozwala osiągnąć sukces naukowy i finansowy.

Ola Radko II rok ZMiN

Studiuję Zaawansowane Materiały i Nanotechnologię na Uniwersytecie Jagiellońskim już drugi rok i coraz bardziej podobają mi się te studia :) Najciekawszym elementem są moim zdaniem zajęcia praktyczne: pracownie i laboratoria. Uwielbiam zajęcia laboratoryjne, bo tam wszystko może się zdarzyć i to ode mnie w dużej mierze zależy, czy eksperyment zakończy się sukcesem. W przyszłości chciałabym zajmować się wykorzystywaniem rozwiązań dostarczanych przez nanotechnologię w medycynie. I stworzyć nieodpryskujący i niezdzieralny lakier do paznokci :D

Michał Kański, IV rok ZMiN

Po liceum chciałem iść na studia związane z nowymi technologiami, ale wybór ZMiNu był w dużej mierze dziełem przypadku. Pierwsze zderzenie z tym kierunkiem nie było najgorsze - I semestr zaczyna się od zajęć wyrównawczych, mechaniki i chemii nieorganicznej. Przez laboratoria z tej ostatniej uważam, że prościej jest odnaleźć się na studiach osobom po klasach o profilu biologiczno-chemicznym. Jednak im dalej w las, tym więcej fizyki: przed nauką o tytułowej nanotechnologii czekają kursy mechaniki, termodynamiki, elektromagnetyzmu, fizyki fazy skondensowanej i kwantów. Trzeba jednak mieć na uwadze to, że poziom szczegółowości nauczania fizyki jest odczuwalnie niższy niż na czystej fizyce, tak samo jest z chemią. To cena za interdyscyplinarność kierunku, za to że po studiach równie łatwo można pracować z fizykami, co z chemikami. Szczerze mówiąc, początki są rozczarowujące, ale bez solidnej podstawowej wiedzy nie da się zagłębiać w świat „nano". Jednak już na drugim roku, a na pewno na trzecim bez większego problemu można włączyć się w badania prowadzone na wydziałach i własnoręcznie przesuwać granice wiedzy, obrazując układy z atomową rozdzielczością (i przeklinając przy okazji za głośno rozmawiających i tupiących ludzi i ruch na drodze), badając samoorganizację molekuł, czy modelując zjawiska fizyczne i reakcje chemiczne. Te powyższe przykłady, faktycznie realizowane przez moich znajomych, to jedynie czubek góry lodowej - wymienianie wszystkiego zajęłoby za dużo miejsca. Kończąc, chciałbym zacytować słowa profesora Jerzego Koniora z pierwszego wykładu z mechaniki: "ZMiN to studia dla zuchwałych". (: